Μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου λάβαμε πρόσφατα το πρώτο ηλεκτρονικό Newsletter με βίντεο επιμόρφωσης από την Audrey Grant (News & Views with Audrey Grant - Episode 01), το οποίο στάλθηκε σε όσους παρακολούθησαν το σεμινάριό της τον Ιούνη στον ΑΟΜΒ (αν δεν το έλαβε κάποιος μπορεί να γίνει προώθηση του συγκεκριμένου μηνύματος από την ΕΟΜ). Πρόκειται για ένα βίντεο που διαρκεί περίπου 12 λεπτά και στο οποίο η Audrey Grant παρουσιάζει διάφορα θέματα που αφορούν στη διδασκαλία του Μπριτζ.

Το βίντεο χωρίζεται σε πέντε τμήματα. Το πρώτο τμήμα αποτελεί βιβλιοπαρουσίαση και σ’ αυτό παρουσιάζεται το βιβλίο της Elisabeth Green «Building a better teacher». Η παρουσίαση ξεκινά από την Audrey Grant με το ερώτημα «πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι σαν φυσικό ταλέντο διδασκαλίας;» ή διαφορετικά «πιστεύετε στο  φυσικό, χαρισματικό δάσκαλο;», όπως θα μπορούσαμε να το μεταφέρουμε ελεύθερα στα ελληνικά. Άραγε, έχει σημασία αυτή η ερώτηση; Έχει τεράστια σημασία, ειδικά αν απαντήσουμε «Ναι». Αν πιστεύουμε ότι κάποιος έχει φυσικό ταλέντο και χάρισμα στη διδασκαλία, τότε γιατί να κάνει κάτι παραπάνω; Γιατί να διαβάσει παιδαγωγική, γιατί να σχεδιάσει και να οργανώσει μαθήματα; Γιατί να συζητήσει με συναδέλφους και γιατί να λάβει υπόψη του τη γνώμη τους; Για συμβουλές ούτε λόγος! Η άποψη περί χαρισμάτων είναι επικίνδυνη για όποιον επιθυμεί να αναπτύξει το πνεύμα του και τις ικανότητές του σε οποιοδήποτε πεδίο (σας παραπέμπω και πάλι στο έργο της αμερικανίδας ψυχολόγου Carol Schenk και στη διάκριση της νοοτροπίας σχετικά με την επιτυχία σε fixed mindset και growth mindset). Το βασικό μήνυμα του βιβλίου της Elisabeth Green είναι πως όσο καλοί και ταλαντούχοι κι αν είμαστε σε κάτι, μπορούμε πάντα να βελτιωθούμε σ’ αυτό. Ισχύει για δασκάλους (σε οποιοδήποτε πεδίο), ισχύει για αθλητές και διαιτητές (π.χ. του Μπριτζ).  

Το δεύτερο τμήμα αφορά στην εκπαιδευτική φιλοσοφία και ξεκινά με το ερώτημα «δίνουμε την ευκαιρία στους μαθητές μας να μιλήσουν μεταξύ τους;» Η Audrey Grant αντιμετωπίζει αυτή την εκπαιδευτική πρακτική ως μια δυναμική και απαραίτητη δραστηριότητα. Γιατί; Επειδή καλλιεργείται ένας πολλαπλός τρόπος μάθησης, επειδή η επικοινωνία και η έκθεση της άποψης του άλλου λειτουργεί γνωστικά (θα καταλάβουμε καλύτερα κάτι που είπε ο δάσκαλος, θα αντιληφθούμε πληρέστερα, θα διαφωτίσουμε ο ένας τον άλλο – επανερχόμαστε στο σχήμα των πολλαπλών τρόπων απόκτησης της γνώσης). Ένα επιπλέον επιχείρημα, καθαρά παιδαγωγικό, είναι ότι δεν μπορούμε να «φιμώσουμε» μια ομάδα ανθρώπων για πολύ (ειδικά μια ομάδα ενηλίκων), αυτό θα οδηγούσε σε ξεσπάσματα και στην επικράτηση ενός ανήσυχου κλίματος, το οποίο θα κατέστρεφε τη διδακτική μας προσπάθεια. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στην «Ενέργεια» του σχήματος «Steam/Ατμός», στο οποίο έχω αναφερθεί τόσο στις παιδαγωγικές σημειώσεις όσο και στις συναντήσεις μας.

Το τρίτο τμήμα του βίντεο αποκαλείται «Υλικό» και αφορά σε ένα βραβείο που δόθηκε στην Audrey Grant για το βιβλίο που μας δόθηκε στο σεμινάριό της και αφορά στην εκτελεστική τεχνική «κλείσιμο / Endplay»: Five Steps to Simplify the Endplay. Η συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για δύο από τα αγαπημένα της εκπαιδευτικά μέσα: το διδακτικό βιβλίο και το κουτί αγορών. Το κουτί αγορών πρωταγωνιστεί στο τέταρτο τμήμα της παρουσίασης, το οποίο τμήμα έχει τίτλο εξοπλισμός. Για την Audrey Grant η χρήση του κουτιού αγορών δεν είναι απλώς δυνητική, είναι απαραίτητη, υποχρεωτική, ακόμα και για έναν αρχάριο του παιχνιδιού. Σ’ αυτό το σημείο η συγγραφέας και εκπαιδεύτρια υπενθυμίζει ότι στη μέθοδο διδασκαλίας «Cards on the table» κυριαρχούν τα φυσικά εργαλεία του Μπριτζ (τραπέζι, χαρτιά, διανομές, κουτιά αγορών) και όχι οι πίνακες, τα διαγράμματα ή ο προτζέκτορας.

Το πέμπτο τμήμα του βίντεο έχει τον τίτλο «προσωπικές ιστορίες». Στο άρθρο που συνοδεύει αυτήν την παρουσίαση αναφέρεται η ιστορία της ίδρυσης ενός ομίλου Μπριτζ στην περιοχή Newfoundand του βορειανατολικού Καναδά, στο νησί St. John’s, από την Joan FitzGerald, μια λογίστρια η οποία μέχρι το 2010 δεν είχε σχέση μα τη διδασκαλία του Μπριτζ και τη λειτουργία ενός αντίστοιχου ομίλου.

Ας δούμε την όλη παρουσίαση από την αρχή: ένα βιβλίο που αναφέρεται στη διδασκαλία και στη νοοτροπία που καλό είναι να χαρακτηρίζει τους εκπαιδευτικούς, μια τεχνική – συμβουλή από την εκπαιδευτική φιλοσοφία, θέματα υλικού και εξοπλισμού των μαθημάτων του Μπριτζ και της συγκεκριμένης μεθόδου, η ιστορία ενός καθημερινού ανθρώπου που αποφασίζει να ιδρύσει έναν όμιλο Μπριτζ υπό αντίξοες συνθήκες. Θεωρώ ότι το μήνυμα είναι απλό και αφορά την εκπαίδευση και τους δασκάλους γενικά: η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία που απαιτεί οργάνωση και μεθοδικότητα, προσήλωση και προσπάθεια, εκμετάλλευση των κατάλληλων μέσων και πρακτικών, επικοινωνία μεταξύ των δασκάλων, μεράκι και σκληρή δουλειά. Η αντίληψη ότι είμαστε χαρισματικοί, ξεχωριστοί, ταλαντούχοι και ότι θα κάνουμε εξαιρετικό μάθημα χωρίς να αξιοποιήσουμε την παιδαγωγική και τη μεθοδολογία είναι μια αντίληψη που θα οδηγήσει απλώς σε μέτρια διδακτικά αποτελέσματα και σε σπατάλη ανθρώπινων πόρων (όχι μόνο των δικών μας πόρων αλλά και των μαθητών μας).