"Κάποτε σε ένα μακρινό μοναστήρι στα Ιμαλάια μια παράξενη ασθένεια έκανε την εμφάνιση της. Μια ασθένεια η οποία είχε ορατά σημάδια πολλούς μήνες προτού αρχίσει να φθείρει τον οργανισμό,  ο ασθενής δεν ήξερε αν είχε προσβληθεί ή όχι από την αρρώστια παρά μόνο αν έβλεπε στο μέτωπο του μια  μικρή κόκκινη κηλίδα.

Στο μοναστήρι τηρούνταν  ανάμεσα στους μοναχούς αυστηρά όρκοι σιωπής και λόγω αποχής από τα εγκόσμια δεν υπήρχαν στο μοναστήρι καθρέπτες ή μεταλλικές επιφάνειες  ούτε κανένας άλλος τρόπος να μπορεί κάποιος μοναχός να δει το μέτωπο του. Κατά συνέπεια  αν ένας μοναχός είχε προσβληθεί από την ασθένεια αυτό γινόταν ορατό από όλους τους άλλους μοναχούς (λόγω της κηλίδας) αλλά όχι από τον ίδιο. Φυσικά οι άλλοι μονάχοι δεν είχαν κανένα τρόπο να τον ειδοποιήσουν για αυτό που του συνέβαινε.

Ο κανονισμός του μοναστηριού σε αυτές τις περιπτώσεις επέβαλλε το εξής:

Τη μέρα που θα αντιλαμβανόταν κάποιος μοναχός ότι είχε προσβληθεί από την ασθένεια και ήταν απόλυτα σίγουρος  για αυτό έπρεπε να εγκαταλείψει το μοναστήρι αμέσως.

Είναι σαφές από τα παραπάνω ότι ένας μέσος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να  διαπιστώσει εύκολα αν ασθενούσε η όχι, αλλά όλοι οι μοναχοί, λόγω της μακρόχρονης παραμονής τους στο μοναστήρι, είχαν κατακτήσει πολύ υψηλά επίπεδα αντίληψης και λογικής και επομένως κατόρθωσαν να μάθουν αν είχαν προσβληθεί  ή όχι.

Αυτό που έμεινε στα συγγράματα του μοναστηριού είναι ότι τη μονή εγκατέλειψαν όλοι όσοι είχαν την ασθένεια την 4η μέρα.
Μήπως μπορείτε να βρείτε πόσοι έφυγαν και πως ήταν σίγουροι ότι είχαν την αρρώστεια;"


Η Λύση την επόμενη εβδομάδα