Διαβάστε για την προέλευση της πασίγνωστης ρήσης το παρακάτω κείμενο του Μιχάλη Γαρουφαλή:
1981 Bridge Junior Camp, Odense Δανίας
Με το «(1) αυτοκίνητο» του πατέρα μου φθάνω στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και συναντώ τους Λεβεδιανό, Μπομπολάκη, Λέκο, Λαζανά, Ρούσογλου, Λατουσάκη, Μπάλα, Τζαναβάρα, Αλτίνη και Περδικάρη (συγχωρήστε με αν ξεχνάω κάποιον). Μετά το check in στην Syrian Airlines (η φθηνότερη τότε), μπαίνουμε στο «(2) λεωφορείο» και κατόπιν επιβιβαζόμαστε στο «(3) αεροπλάνο» για Κοπεγχάγη μέσω Ανατολικού Βερολίνου. Το γεύμα είναι περιορισμένο και δεν μας δίνουν ούτε extra ψωμάκια με βούτυρο. Στέλνω τον Νίκο Λατ. μερικές θέσεις μπροστά (το αεροπλάνο όπως φαντάζεστε ήταν σχεδόν άδειο) και με τις ελάχιστες γνώσεις Αραβικών που είχα πρόσφατα αποκτήσει από τον Μ. Eidi φωνάζω: «Νίκουου» (όποιος ενδιαφέρεται για μετάφραση αραβικών βωμολοχιών, ας το ψάξει). Έντρομο το πλήρωμα της πτήσης μας προσφέρει όσα ψωμάκια θέλουμε και σχεδόν μας προτείνει να μας τα αλείψει με βούτυρο, αρκεί να σταματήσω να φωνάζω. Συνεχίζουμε ανενόχλητοι την πρέφα που είχαμε στήσει.
Φθάνουμε στο Αν. Βερολίνο και με τα «(4) πόδια» κατευθυνόμαστε στην αίθουσα transit υπό βροχήν και συνοδεία στρατιωτών με πολυβόλα (πρώτη φορά είδα πάνοπλη γυναίκα). Στο bar μας περιμένουν κάτι ελκυστικότατα σάντουιτς σε εξευτελιστικές τιμές. Ο Άρης Λεβ., acting captain (ο Πάνος Γεροντόπουλος, που ήταν ο αρχηγός της αποστολής, δεν μας συνόδευσε στο περιπετειώδες ταξίδι μας, αλλά μας περίμενε στην Odense) ετοιμάζεται να δώσει κάποια λίγα Ελβετικά φράγκα (πάγια πολιτική της Πανευρωπαϊκής Ομοσπονδίας για το νόμισμα όλων των συναλλαγών) για να απολαύσουμε επί τέλους φαγητό. Το «δεν δεχόμαστε Ελβετικά φράγκα» της συμπαθέστατης Ανατολικογερμανίδας πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο «εξυπνάκιας» (και υπογράφων) της παρέας, που είχε πάντα κάποια δολλάρια κρυμμένα σε μία συσκευασία ταλκ, αναλαμβάνει να σώσει την αποστολή από τον λιμό. Ο Αντώνης Λαζ., γνώστης των Γερμανικών, διαπραγματεύεται με την κυρία στο ταμείο αλλά εισπράττει παρόμοια απάντηση: «δεν δεχόμαστε Αμερικάνικα δολλάρια». Είμαστε σε απόγνωση αλλά η αρχαιοελληνική εφεύρεση του από μηχανής Θεού έρχεται να μας σώσει. «Από πού είστε?», «από την Ελλάδα», «δεν έχετε μαζί σας δραχμές?». Αυτός ήταν ο διάλογος με την ταμία ο οποίος μας εξασφάλισε την επιβίωσή μας. Τα ρέστα βεβαίως ήταν σε «υπερχρήσιμα» ανατολικογερμανικά μάρκα.
Πίσω στο αεροπλάνο και το ταξίδι μας συνεχίζεται χωρίς άλλα απρόοπτα μέχρι το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Εκεί, οι τοπικές τελωνειακές αρχές θέλησαν να διανθίσουν το ταξίδι μας και μας κλείνουν σε ένα δωματιάκι με πάγκους, για να ψάξουν τις βαλίτσες μας. Είχαν, δήθεν, πληροφορίες ότι μία αποστολή με ομαδικό διαβατήριο μεταφέρει ναρκωτικά. Αφού μας ανακάτεψαν τα πάντα και δεν βρήκαν τίποτα, οι 2 ελεγκτές προσπάθησαν να βγουν από το δωματιάκι χωρίς να τα ξαναβάλουν στην θέση τους. Το μόνο που αποδεχθήκαμε οι 10-12 μαινόμενοι νταγκλαράδες με το νεανικό αίμα μας να βράζει, ήταν να μην μας σιδερώσουν από την αρχή όλα τα ρούχα μας.
Με «(5) τραίνο» αναχωρούμε από την Κοπεγχάγη και φθάνουμε στο λιμάνι απ’ όπου θα πάρουμε το «(6) πλοίο» για την Odense. Η μηχανή του τραίνου σπρώχνει απαλά το βαγόνι μέσα στο πλοίο και τα 22χρονα Ελληνάκια μένουν με το στόμα ανοιχτό. Στο bar του πλοίου τα σάντουιτς δείχνουν νοστιμότατα αλλά οι τιμές είναι τουλάχιστον 20πλάσιες από αυτές της αίθουσας transit του Αν. Βερολίνου. Ο Άρης Λεβ. –σοφά πράξας- αποφασίζει ότι θα φάμε όταν φθάσουμε στον τελικό προορισμό μας. Το τραίνο με εμάς μέσα αποβιβάζεται από το πλοίο και μας πηγαίνει στον κεντρικό τερματικό σταθμό. Από εκεί με 3-4 «(7) Taxi» πηγαίνουμε στο camp.
Ο Πάνος Γερ. μας ανακοινώνει ότι όλοι περιμένουν εμάς για να αρχίσει το tournoi. Το ελληνικό αίμα βράζει και πάλι και απαιτούμε να φάμε πριν παίξουμε. 2-3 μεγάλες πιατέλες με τυριά και αλλαντικά εμφανίζονται και το περιεχόμενό τους εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Οι Δημήτρης Αλτ. και Νίκος Περδικ., οι οποίοι είχαν την ατυχή έμπνευση «να κάνουν πρώτα ένα μπανάκι», μένουν νηστικοί. Παρά την βαρειά ατμόσφαιρα (προφανώς αρπάχτηκαν όλοι με όλους για το ότι δεν αφήσαμε φαγητό στους 2 της αποστολής), καθόμαστε να παίξουμε tournoi.
Ο Ρήγας στα Δανικά λέγεται Konge και γράφεται στις τράπουλες με ένα κεφαλαίο Κ. Ο Βαλές λέγεται –κάτι σαν- Knoegt ή Knave και γράφεται με Κn. Ο Άρης Λεβ. κάνει ένα claim νομίζοντας ότι έχει Α,Κ. αλλά στην πραγματικότητα έχει A,J. Ήταν ο μοναδικός, που στην τελευταία διανομή, «έριξε» την ντάμα από πίσω, διότι του απαγορεύτηκε από τον διαιτητή να κάνει εμπάς.
Αυτή ήταν η συνοπτική περιγραφή της Α’ ημέρας του ταξιδιού μας (ίσως φαντάζεστε το τι έγινε τις υπόλοιπες). Μετά από περίπου 15 ώρες ταξίδι, έχοντας χρησιμοποιήσει όλα (7) τα πιθανά μέσα μεταφοράς (και έναν πρωτόγνωρο τότε για μας συνδυασμό τραίνου-πλοίου), μας απονέμουν για την νίκη μας το πήλινο έπαθλο της φωτογραφίας, το οποίον, μαζί με τις αναμνήσεις, με συνοδεύει μέχρι τώρα.
1981 Bridge Junior Camp, Odense Δανίας
Με το «(1) αυτοκίνητο» του πατέρα μου φθάνω στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και συναντώ τους Λεβεδιανό, Μπομπολάκη, Λέκο, Λαζανά, Ρούσογλου, Λατουσάκη, Μπάλα, Τζαναβάρα, Αλτίνη και Περδικάρη (συγχωρήστε με αν ξεχνάω κάποιον). Μετά το check in στην Syrian Airlines (η φθηνότερη τότε), μπαίνουμε στο «(2) λεωφορείο» και κατόπιν επιβιβαζόμαστε στο «(3) αεροπλάνο» για Κοπεγχάγη μέσω Ανατολικού Βερολίνου. Το γεύμα είναι περιορισμένο και δεν μας δίνουν ούτε extra ψωμάκια με βούτυρο. Στέλνω τον Νίκο Λατ. μερικές θέσεις μπροστά (το αεροπλάνο όπως φαντάζεστε ήταν σχεδόν άδειο) και με τις ελάχιστες γνώσεις Αραβικών που είχα πρόσφατα αποκτήσει από τον Μ. Eidi φωνάζω: «Νίκουου» (όποιος ενδιαφέρεται για μετάφραση αραβικών βωμολοχιών, ας το ψάξει). Έντρομο το πλήρωμα της πτήσης μας προσφέρει όσα ψωμάκια θέλουμε και σχεδόν μας προτείνει να μας τα αλείψει με βούτυρο, αρκεί να σταματήσω να φωνάζω. Συνεχίζουμε ανενόχλητοι την πρέφα που είχαμε στήσει.
Φθάνουμε στο Αν. Βερολίνο και με τα «(4) πόδια» κατευθυνόμαστε στην αίθουσα transit υπό βροχήν και συνοδεία στρατιωτών με πολυβόλα (πρώτη φορά είδα πάνοπλη γυναίκα). Στο bar μας περιμένουν κάτι ελκυστικότατα σάντουιτς σε εξευτελιστικές τιμές. Ο Άρης Λεβ., acting captain (ο Πάνος Γεροντόπουλος, που ήταν ο αρχηγός της αποστολής, δεν μας συνόδευσε στο περιπετειώδες ταξίδι μας, αλλά μας περίμενε στην Odense) ετοιμάζεται να δώσει κάποια λίγα Ελβετικά φράγκα (πάγια πολιτική της Πανευρωπαϊκής Ομοσπονδίας για το νόμισμα όλων των συναλλαγών) για να απολαύσουμε επί τέλους φαγητό. Το «δεν δεχόμαστε Ελβετικά φράγκα» της συμπαθέστατης Ανατολικογερμανίδας πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο «εξυπνάκιας» (και υπογράφων) της παρέας, που είχε πάντα κάποια δολλάρια κρυμμένα σε μία συσκευασία ταλκ, αναλαμβάνει να σώσει την αποστολή από τον λιμό. Ο Αντώνης Λαζ., γνώστης των Γερμανικών, διαπραγματεύεται με την κυρία στο ταμείο αλλά εισπράττει παρόμοια απάντηση: «δεν δεχόμαστε Αμερικάνικα δολλάρια». Είμαστε σε απόγνωση αλλά η αρχαιοελληνική εφεύρεση του από μηχανής Θεού έρχεται να μας σώσει. «Από πού είστε?», «από την Ελλάδα», «δεν έχετε μαζί σας δραχμές?». Αυτός ήταν ο διάλογος με την ταμία ο οποίος μας εξασφάλισε την επιβίωσή μας. Τα ρέστα βεβαίως ήταν σε «υπερχρήσιμα» ανατολικογερμανικά μάρκα.
Πίσω στο αεροπλάνο και το ταξίδι μας συνεχίζεται χωρίς άλλα απρόοπτα μέχρι το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Εκεί, οι τοπικές τελωνειακές αρχές θέλησαν να διανθίσουν το ταξίδι μας και μας κλείνουν σε ένα δωματιάκι με πάγκους, για να ψάξουν τις βαλίτσες μας. Είχαν, δήθεν, πληροφορίες ότι μία αποστολή με ομαδικό διαβατήριο μεταφέρει ναρκωτικά. Αφού μας ανακάτεψαν τα πάντα και δεν βρήκαν τίποτα, οι 2 ελεγκτές προσπάθησαν να βγουν από το δωματιάκι χωρίς να τα ξαναβάλουν στην θέση τους. Το μόνο που αποδεχθήκαμε οι 10-12 μαινόμενοι νταγκλαράδες με το νεανικό αίμα μας να βράζει, ήταν να μην μας σιδερώσουν από την αρχή όλα τα ρούχα μας.
Με «(5) τραίνο» αναχωρούμε από την Κοπεγχάγη και φθάνουμε στο λιμάνι απ’ όπου θα πάρουμε το «(6) πλοίο» για την Odense. Η μηχανή του τραίνου σπρώχνει απαλά το βαγόνι μέσα στο πλοίο και τα 22χρονα Ελληνάκια μένουν με το στόμα ανοιχτό. Στο bar του πλοίου τα σάντουιτς δείχνουν νοστιμότατα αλλά οι τιμές είναι τουλάχιστον 20πλάσιες από αυτές της αίθουσας transit του Αν. Βερολίνου. Ο Άρης Λεβ. –σοφά πράξας- αποφασίζει ότι θα φάμε όταν φθάσουμε στον τελικό προορισμό μας. Το τραίνο με εμάς μέσα αποβιβάζεται από το πλοίο και μας πηγαίνει στον κεντρικό τερματικό σταθμό. Από εκεί με 3-4 «(7) Taxi» πηγαίνουμε στο camp.
Ο Πάνος Γερ. μας ανακοινώνει ότι όλοι περιμένουν εμάς για να αρχίσει το tournoi. Το ελληνικό αίμα βράζει και πάλι και απαιτούμε να φάμε πριν παίξουμε. 2-3 μεγάλες πιατέλες με τυριά και αλλαντικά εμφανίζονται και το περιεχόμενό τους εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Οι Δημήτρης Αλτ. και Νίκος Περδικ., οι οποίοι είχαν την ατυχή έμπνευση «να κάνουν πρώτα ένα μπανάκι», μένουν νηστικοί. Παρά την βαρειά ατμόσφαιρα (προφανώς αρπάχτηκαν όλοι με όλους για το ότι δεν αφήσαμε φαγητό στους 2 της αποστολής), καθόμαστε να παίξουμε tournoi.
Ο Ρήγας στα Δανικά λέγεται Konge και γράφεται στις τράπουλες με ένα κεφαλαίο Κ. Ο Βαλές λέγεται –κάτι σαν- Knoegt ή Knave και γράφεται με Κn. Ο Άρης Λεβ. κάνει ένα claim νομίζοντας ότι έχει Α,Κ. αλλά στην πραγματικότητα έχει A,J. Ήταν ο μοναδικός, που στην τελευταία διανομή, «έριξε» την ντάμα από πίσω, διότι του απαγορεύτηκε από τον διαιτητή να κάνει εμπάς.
Αυτή ήταν η συνοπτική περιγραφή της Α’ ημέρας του ταξιδιού μας (ίσως φαντάζεστε το τι έγινε τις υπόλοιπες). Μετά από περίπου 15 ώρες ταξίδι, έχοντας χρησιμοποιήσει όλα (7) τα πιθανά μέσα μεταφοράς (και έναν πρωτόγνωρο τότε για μας συνδυασμό τραίνου-πλοίου), μας απονέμουν για την νίκη μας το πήλινο έπαθλο της φωτογραφίας, το οποίον, μαζί με τις αναμνήσεις, με συνοδεύει μέχρι τώρα.
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου